தேசியமும் ஈழத் தமிழர்களும்; ஒரு விமர்சனக் குறிப்பு
ரூபன் சிவராஜா
‘பொருண்மை தெரிதலுஞ் சொன்மை தெரிதலுஞ்
சொல்லி னாகும் என்மனார் புலவர்’ (தொல். 158)
‘மொழி’ இரண்டு அடிப்படைக் கூறுகளின் வழிநின்று செயல்படக்கூடியது என்று வரையறை செய்கிறது தொல்காப்பியம். ஒன்று சொன்மை (சொல்) மற்றையது பொருண்மை (பொருள்). ஒலி, சொல், வாக்கிய அமைப்பு முறைகளை ஆதாரமாகக் கொண்டு சொன்மை வெளிப்படும். பொருண்மை என்பது, சொல்லின் பொருளைக் குறிக்கும் தன்மையைச் சுட்டுகிறது.
அதேபோல் சொற்கள் அனைத்துமே பொருளைக் குறிக்கும் தன்மையும்- உணர்த்தும் தன்மையும் வாய்ந்தவை என்பதை,
‘எல்லாச் சொல்லும் பொருள்குறித் தனவே’ (தொல். 157)
என்கிறது தொல்காப்பியம்.
சொல்லுக்கும் பொருளுக்குமான தொடர்பு தொல்காப்பியத்தின் சொல்லதிகாரத்தில் நுணுக்கமாகவும் விரிவாகவும் விளக்கப்படுகின்றது. சொற்கள் பொருள் உணர்த்துகின்ற தன்மையை விளக்குகின்ற இயல், சொற்பொருளியல் அல்லது பொருண்மையியல் (Semantics) என்று வழங்கப்படுகின்றது. அதாவது மொழியின் உள்ளடக்கத்தில் சொற்கள், சொற்றொடர்கள் மற்றும் வாக்கியங்களுக்கு இடையிலான தொடர்பு மற்றும் அவற்றின் பொருள் அல்லது பொருள் பற்றிய ஆய்வு பொருண்மையியல் ஆகும்.
இந்தக் குறிப்பின் தலைப்பிற்கு இந்த விளக்கம் ஏன் அவசியப்படுகிறது என்று சிலர் நினைக்கலாம். ஒரு சொல்லின் உள்ளார்ந்த அர்த்தம், அதன் பயன்பாடு, நடைமுறை, விளைவு குறித்த புரிதலுக்கு இந்த விளக்கம் உதவக்கூடியது.
நடைமுறையிற் பல தமிழ்ச் சொற்கள் அதன் உண்மையான பொருளிலிருந்து நழுவி முற்றிலும் வேறான அர்த்தத்தை அழுத்தமாக மனங்களிற் பதியச் செய்துள்ளன. உதாரணமாகக் ‘கற்பு’ என்ற சொல்லைக் குறிப்பிடலாம். கற்பு என்பதற்கு ‘நிறுமனமயப்பட்ட’ ஒழுங்கிற்கு இணங்கி நடத்தல் என்ற பொருளைத் தொல்காப்பியம் தருகின்றது. அடிப்படையில் கடப்பாடு, உறுதிப்பாடு போன்ற சொற்களே அதற்கு நெருங்கி நிற்கக்கூடியவை.
‘கற்பு’ என்பது அதன் மெய்யான அர்த்தத்தில் ‘சொல் வழுவமை’, கொடுத்த வாக்கிற்கு ஒழுக நடத்தல் (commitment ) என்பதாகும். அதாவது கடப்பாட்டுடன் உறுதிப்பாட்டுடன் ஒரு நிறுவன ஏற்பாட்டுக்குள் ஒழுகுவதைக் குறிப்பது. அச்சொல் நடைமுறை அர்த்தத்தில், சமூக யதார்த்தத்தில் பெண்களின் ‘உடல்’, ‘ஒழுக்கம்’ சார்ந்ததாக மட்டும் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. புனிதம் என்ற போர்வையிற் பெண்ணை ஒடுக்குவதற்கான ஆணாதிக்க விளைவாக அதன் பயன்பாடு ஆக்கப்பட்டிருக்கின்றது. கற்பைப் பெண்ணின் பிறப்புறுப்பிற் கொண்டுபோய் வைத்த பெருமை ‘தமிழ்ப்பெருங்குடி’யின் ‘வழித்தோன்றல்’களைச் சாரும்.
இது இப்படியிருக்க தமிழ்ச் சூழலில் உள்ளடக்கப் பெறுமதி இழக்கச் செய்யப்பட்ட ஒரு அரசியற் சொல்லாகத் ‘தேசியம்’ ஆக்கப்பட்டிருக்கின்றது. பேரினவாத ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான அரசியல் வலியுத்தல் – விடுதலை வேணவா – சமூகத்திரள் மற்றும் மொழி, கலை, பண்பாட்டு வாழ்வியலின் முற்போக்கான அம்சங்களைக் கருத்து ரீதியாகவும் செயல்பூர்வமாகவும் தொலைநோக்கு ரீதியாகவும் சுட்டிநிற்க வேண்டிய சொல் அது. ஆனால் அது எங்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தப்பட்டிருக்கின்றது என்பது இலகுவாகக் கடந்து செல்லக்கூடியதல்ல.
ஈழத்தமிழர்களைப் பொறுத்தமட்டில் பின்-கொலனித்துவ இலங்கை வரலாற்றில் பௌத்த சிங்களப் பெருந்தேசிய வாதத்தின் ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான அமைதிவழி எதிர்ப்புகள் – ஆயுதம் தாங்கிய விடுதலைப் போராட்டம் – பின்-முள்ளிவாய்க்கால் எனவான காலப்பிரிவுகளைக் கொண்டுள்ளன. இக்காலங்கள் அனைத்திலும் தேசம், தேசியம் என்பன பிரயோக முக்கியத்துவம் கொண்ட சொற்களாகவும் இருந்திருக்கின்றன, இருந்தும் வருகின்றன.
இலங்கையின் வரலாற்றில் தமிழ்த் தேசியம் என்பது உரிய கோட்பாட்டுருவாக்கதுடன் முன்னெடுக்கப்பட்டதா என்பது ஆய்வுக்கும் விமர்சனத்திற்கும் உரியது. பின்-முள்ளிவாய்க்கால்’ ஒன்றரைத் தசாப்பங்களைக் கடந்துவிட்டது. சமகாலத்தில் ஈழம், புலம்பெயர் சூழலில் அதிகம் மலினப்படுத்தப்பட்ட சொல்லாடலாக தேசியம் என்பது ஆக்கப்பட்டிருக்கின்றது. அச்சொல்லைத் தமிழர்களைப் போன்று அர்த்தமற்றதாக ஆக்கிய மக்கள் உலகில் வேறெங்கும் இருக்க வாய்ப்பில்லை.
இன்று தமிழ்ச் சூழலில் தேசியம் என்பது
– முதன்மையான வெற்றுக் கோஷமாக,
– வெறும் கோறையாக,
– பிற்போக்குத் தனமாக,
– அதிகாரத் துஸ்பிரயோகக் கருவியாக,
– சுயவிமர்சனங்களை மறுப்பதற்கான முலாமாக,
– தவறுகளை மூடிமறைக்கும் ஆயுதமாக ,
– தேர்தல் முதலீடாக,
– அரசியல்வாதிகள், கட்சிகளின் இருப்பினை தற்காத்துக் கொள்கின்ற துருப்புச் சீட்டாக,
– உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பு
என்பவையாகவே அதிகமதிகம் பயன்படுத்தப்படுகின்றது. தருணங்களில் தமிழ் இனவாதம் என்று சொல்லக்கூடிய வடிவத்திற்கூட அது வெளிப்படுகின்றது.
தேசம், தேசியம் என்பவற்றை உரிய உள்ளடக்கக் கனதி- செயல்வலு- உரிய-உகந்த திட்டங்களுடனும் தொலைநோக்குடனும் முன்னிறுத்தவும் முன்னெடுக்கவும் அரசியல்வாதிகளும், கட்சிகளும், சிவில் சமூகம் உட்பட்ட சமூக – கலை-பண்பாட்டு நிறுவனங்களும் அங்கு இல்லை என்பதே அடிப்படையான சிக்கல். நிலவும் போதாமைகளின் பட்டியலில் ‘கல்வியாளர்களையும்’/Think tanks, ஊடகங்களையும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம்.
அரசியல் உரையாடல், கோரல், நிர்ப்பந்தித்தல், ஜனநாயக வழிமுறைகளில் இயங்குதல் முதலான தொலைநோக்குப் பார்வையுடனான அரசியற் செயற்திட்டம் தமிழர் தரப்பிடம் போதாமையாகவுள்ளது. நிலவும் அரசியல் வெளி, வாய்ப்புகளை எவ்வாறு மாற்றத்தை நோக்கிய சாத்தியம்மிக்க கருவிகளாகக் கையாள்வது – அறிவார்ந்த தளத்தில் இயங்குவது – வசப்படுத்துவது – செயற்திட்டங்களை வகுப்பது – நிறைவேற்றுவது – இலக்கை நோக்கி நகர்வது போன்ற சிந்தனைகளின்றி முட்டுச்சந்தியில் நிற்கின்றது. உள்ளடக்கமற்ற, செயலற்ற, தொலைநோக்கற்ற தமிழ்த் தேசிய வெற்றுக் கோஷங்களை மக்கள் அடியோடு நிராகரிக்க வேண்டும்.
உள்ளடக்கம், நடைமுறை சார்ந்து அதிகம் மாற்றம் கோரிநிற்கின்ற சொல் அதுவாகத்தான் இருக்கும். இன்றுள்ள தேர்தல் அரசியல், கட்சி அரசியல் வெளிகளுக்கூடாக அத்தகைய மாற்றம் சாத்தியமில்லை. மக்கள்சார் சமூக, கலை, பண்பாட்டு இயக்கம், அறிவு,கல்விசார் இயங்குதல்களுக்கு ஊடாகவே அது சாத்தியமாகும்